Neşe Kazan
Gecenin,
en derininde en güzel uykulara hasret,
kendimle cebelleşip yastıkla savaştığım anlarda geliveriyorsun aklıma
birden.
Yangın yerinin tam ortasına düşmüş gibi cayır cayır yanıyor
…yüreğim, bedenim…
Sonra
bir panik hali, bir yokluk hali…
Ben
böyle geçen yılları
sırf içinde sen varsın diye sevdim.
Bir deniz kıyısına uyanıyorum bazen,
dalgaların yaladığı kumlarda bir sürüisimlerin kaldığı…
Karmakarışık
ayak izleri var şimdi…
Görüyorum…
Sevda geçmiş buradan.
Hem de öyle bir iki değil onlarcası geçmiş gitmiş gözümüzün önünden de
fark edememişiz.
Yoksa birbirimizden başkasına bencil miymişiz?
Yaz mı, kış mı belli değil. Anılar mevsimsiz.
Zamanın hiç önemi yok.
Akrep de
benim bundan sonra
yelkovan da.
Artık bir acayip maviyiz, gökyüzünün altında.
Hayaller sonsuz bir umman, biz çalakaşık dalmışız bir yerinden.
Onca
saçma sapanlığa rağmen sen kokuyor bulutlar yeryüzüne akarken…
Çiçekler, çiçeklerimiz var birlikte büyüttüğümüz,
kimselerin görmediği,
adına adımızı verdiğimiz.
Senin solacak dediğin, benimse gizli gizli su verdiğim.
Yakalamışız 7.15 vapurunu, martılar koro halinde söylüyor şarkılarımızı..
Koskoca vapur yalpalıyor bir sağa bir sola.
Sen ben…
…ben sen
oluyoruz o anda.
Birbirimizin üzerine düşe kalka.
Kahkahalarımız karışıyor dalgalara.
Bir çay, bir simit söylüyoruz garsona.
Sonra bir iskele oluyor, rengini seçemiyorum
Mavi ne zaman griye döndü, gri hafiften siyaha fark edemiyorum.
Geçmiş bugün mü, bugün geçmiş mi oluyor bir anda?
Oysa o kadar gerçek ki…
Vapur çığlığı, insan sesine karışıyor.
Ve sonra sen gidiyorsun.
Ben yangın yerine iltica ediyorum.
Anılar…
Ah Anılar!…
Nihayet bizi bir yerinde sobeliyorum.
“Gidemezsin” demiştin ya…
Ben hala sözümü tutuyorum…